Mamy różne style funkcjonalne we współczesnej polszczyźnie. Są one także różnie klasyfikowane. Jedna z nich dzieli style na siedem różnych kategorii: styl przemówień (retoryczny), styl urzędowy, styl publicystyczno-dziennikarski, styl potoczny, styl kolokwialny, styl artystyczny oraz styl naukowy. Ten ostatni cechuje się niesamowitą precyzję, użyciem specjalistycznej terminologii, a ponadto w jego obrębie znajduje się styl popularno-naukowy. W nim terminologia specjalistyczna występuje w mniejszym natężeniu niż w ogólnym stylu naukowym, zdania zwykle są krótkie, a osoba, która wybiera styl popularno-naukowy może posługiwać się przenośniami czy porównaniami. Jednak według niektórych styl popularno-naukowy to wcale nie odmiana stylu naukowego, a styl pośredni między style literackim a naukowym.

Styl popularno-naukowy stosuje się najczęściej w tekstach, w których autorowi zależy na przedstawieniu jakiś badań, problemu badawczego czy zagadnienia naukowego, ale przy jednoczesnej swobodzie gatunku i użytego słownictwa oraz gramatyki. Dlatego styl popularno-naukowy mogą mieć artykuły, eseje, pogadanki itp. Czym jeszcze się charakteryzuje?

Styl popularno-naukowy stawia na ekspresywność oraz subiektywizm. Te dwie cechy, a zwłaszcza subiektywizm, nierzadko odrzucane są w czystym stylu naukowym. Nadawca zmniejsza dystans między nim a odbiorcą, jest bardziej bezpośredni, swobodny w przekazie i stara się bez zachowania pozorów wyrażać własne „ja”. Czasami stosujący styl popularno-naukowy ewidentnie ujawnia swój emocjonalny stosunek do prezentowanego zagadnienia. Dopuszczalne jest używanie wyrazów potocznych czy nacechowanych, ale oczywiście w granicach rozsądku.

Styl popularno-naukowy jest też nierzadko konkretny oraz obrazowy. Nadawca stosuje metafory, czasem wręcz bardzo wyszukane, rzeczy określa w sposób obrazowy, tak, by każdy mógł je bez problemów zrozumieć. Nadawca odwołuje się także do konkretnych doświadczeń odbiorcy, do jego stanu wiedzy oraz przemyśleń.

Ponadto styl popularno-naukowy cechuje się przystępność oraz wyrazistość. Teksty pisane w tym stylu nie są docelowo przeznaczone dla ludzi nauki, choć oczywiście ci mogą się z nimi zapoznać. Jednak w założeniu wielu autorów teksty takie mają docierać do mniej zaznajomionych w temacie osób, a nawet do laików. Dlatego musza być jasne i przystępne, stąd brak wielu określeń fachowych i użycia trudnej, specjalistycznej terminologii. W założeniu komunikat musi być prosty i zrozumiały. Musi być także wyrazisty, by przyciągnąć uwagę i w pewien sposób uprościć odbiór – stąd w kwestii formalnej stosuje się akapity, podrozdziały itp.

Innymi cechami charakteryzującymi styl popularno-naukowy są dynamiczność, stymulatywność i dialogowość. Oznacza to, że tekst taki jest bardzo różnorodny, ubogacony i wyposażony w przerywniki, co sprawia, że odbiór staje się łatwiejszy. Ponadto ma przyciągać uwagę nie tylko przez treść, ale też swą ramą tekstową, czyli np. poprzez układ graficzny. Zmniejsza też dystans między nadawcą i odbiorcą, stąd np. zadanie pytań czytelnikowi.