Publikacje naukowe zawsze wymagają dużej dawki cierpliwości, samodyscypliny i pewności od piszącego. Od samego początku kariery, doktoranci muszą wykazać się kreatywnością i chęcią publikowania nowych i inspirujących artykułów. W ten sposób tworzą swój własny dorobek naukowy już od pierwszych tekstów specjalistycznych.
Od momentu zdecydowania, że pozostaje się na uczelni bądź chce się powiększać swój dorobek, a przede wszystkim wiedzę, kreuje się własną ścieżkę rozwoju. Naukowcy od lat kierują uwagę zazwyczaj na jeden obszar badawczy, dzięki czemu dochodzą w końcu do wielkich odkryć i do tej pory nikomu nieznanych wniosków. Przyszli profesorowie muszą wykazać swe chęci w dążeniu do zgłębiania tematu, który ma w przyszłości wzmocnić ich dorobek naukowy.
Po raz pierwszy przyszli specjaliści w swych dziedzinach najczęściej ukazują umiejętności podczas tworzenia, a następnie obrony, pracy magisterskiej. Temat i sposób jego rozwinięcia składa się już na ich dorobek naukowy. Następnie dochodzi działanie w trakcie tworzenia pracy doktoranckiej. Wtedy na dorobek naukowy składają się pierwsze występy na konferencjach, gdzie specjaliści tworzą swoje referaty, koncepcje i tezy, a następnie bronią ich wśród społeczności akademickiej. W zależności od preferowanego kierunku, wygląda to zupełnie inaczej. Dochodzi do tego także kwestia działalności społecznej, zawodowej i badawczej. Naukowcy często pracują w swoich branżach, dzięki czemu mają okazję uzupełnić swój dorobek naukowy o praktyczną obserwację.
Gdy dojdzie już do obrony i potencjalni adepci uzyskają kolejny stopień, to najczęściej dbają także o możliwość nauki młodszych. Pozostają więc na uczelni i tam wykładają, piszą kolejne prace badawcze i wspomagają umysły, dopiero aspirujące do poznawania świata w kategoriach wybranych studiów. Ilość wykładów, zajęć i referatów składa się na ich dorobek naukowy. Bardzo często decydują się na prace wspólne, pod redakcją głównego profesora katedry. Dzięki takim pracom zbiorowym, każdy z wykładowców danego kierunku bądź naukowców, może wyrazić swoje zdanie i ukazać sposób dochodzenia do wniosków na dosłownie kilkunastu kartach, wpisanych w całość książkowego wydania.
Po skończeniu studiów doktoranckich można w pełni oddać się swojej pasji i tej części danego kierunku, która najbardziej nas interesuje. Dopiero wtedy ma się tak naprawdę ogromną ilość czasu, by badać i przede wszystkim czytać materiały źródłowe i przy tym tworzyć własne publikacje. W ten sposób każdego roku zbierają się one na dorobek naukowy. W momencie otrzymania stopnia profesora, jest on już rozbudowany i pełny własnych tekstów, wykładów i znajomości tematu, który eksplorowało się dużą część swojego życia.
Naukowcy dbają o swój własny rozwój, poszerzanie kompetencji, a przede wszystkim zdobywanie kolejnych stopni naukowych. Świadczy to o ich wiedzy, doświadczeniu, myśleniu analitycznym, a przede wszystkim pasji, zwłaszcza do jednego, skrzętnie dobranego przez nich tematu.